.6

Mooie verhullende woorden
als doekjes voor mijn bloeden.

Want bloeden zal ik.

Kleine fouten,
grote fouten,
in het aanschijn
van dit leven.

Volwassen
niet
volwassen
worden.

Nooit.

Laat mij
verdomme
met rust.

.5

Haal mij uit dit verhaal
van zwarte wind
en koude regen,
genaamd 'het leven'.

Red mij
nu!

Lach met mij
dans, spring
samen.

Maar breng mij
niet

daar terug.

.4

angstig zijn de nachten
waarin mijn gedachten

steeds weer herhalen
dralen
niet kunnen bepalen

wat nu wel
wat nu niet

de oorzaak is
van dit uitzichtloze wachten

op de verlossende 'ja'
of de verlossende 'nee'

van een hoge stem

van de dag

Het is het leven
dat ons leert
te leven.

Elke dag
een stap
dichter bij

het volmaakte
kunnen.

Het volmaakt
kunnen
vergeven
van onze eigen fouten.